١. مرگ

ویلیام باتلر یتس

ترجمه: مریم صفرزاده

نه هراس و نه امید

هیچ یک جانوری رو به مرگ را به یاری بر نمی خیزند،

کسی سراسر هراس و امید

پایان خویش را انتظار می کشد،

او بارها مُرد ،

و بارها از نو برخاست.

مردی بزرگ،

که سرافراز و غرورناک

به جدال جانیان می رود،

سرنگونی زیستن را

به سخره می گیرد.

او تا بن ِ دندان با مرگ آشناست

آدمی، خود، مرگ را آفریده است

٢. شاعر

شاعران با ماه او را دیده بودند

در بخار ِ آه او را دیده بودند

گاه حرف ِ دیگران مشتی خیال است

لحظه ای کوتاه او را دیده بودند

عاقبت یک روز مسخ ِ کوچه ها شد

چشم ها ناگاه او را دیده بودند

چشم ها چون بادهای بی تفاوت

مثل مشتی کاه او را دیده بودند

پا به پای ساعت ِ دیوار بد شد

با زنی گمراه او را دیده بودند

ابرها دیدند شکل گرگ بوده ست

در کنار چاه او را دیده بودند

آهوان گفتند از او بیم دارند

پیش ِ یک روباه او را دیده بودند

او گرفتار ِ جنون ِ صرعیان شد

در تبی جانکاه او را دیده بودند

سایه ها گفتند با خود حرف می زد

سایه ها در راه او را دیده بودند

جنجال

شعری از چارلز بوکوفسکی

ترجمه : مریم صفرزاده

تو خیال می کنی

که این شعر

به سادگی خوانده می شود؛

اما واقعیت این است

که این نوشته

از یک شعر فراتر می رود

این دشنه ی گدایان است،

یک گل ِ لاله است،

سربازی ست که مادرید را

قدم رو می پیماید

این نوشته تو هستی

بر بستر مرگت،

این نوشته "لی بای" است

که زیر زمین می خندد

این نوشته شعری نفرین شده نیست.

اسبی ست که به خواب رفته

پروانه ای ست

در ذهن تو؛

جولانگاه شیطان است.

تو

این نوشته را بر صفحه ی کاغذ

 نمی خوانی

این صفحه است

که تو را می خواند

حس می کنی؟

مثل یک مار کبری ست

عقاب گرسنه ای ست

که اتاق را دور می زند.

این یک شعر نیست،

شعر ها کسالت آورند

و آدم را به خواب می برند.

این واژه ها

تو را به سوی جنونی تازه می رانند.

تو رستگار شده ای

و تو را در گستره ی نوری خیره کننده نشانده اند.

حالا

فیل با تو رویا می بیند

و طاق آسمان

خم می شود و می خندد.

حالا می توانی بمیری

با شکوه و پیروزمند

آنگاه که صدای موسیقی به گوش می رسد،

آنگاه که موسیقی می شوی،

نعره زنان

نعره زنان

نعره زنان

( متن انگلیسی را میتوانید اینجا بخوانید )

شعر تازه ای از: بابک دولتی

این سایه های گاه به گاه اتفاق نیست

آیا کسی به جز خود من در اتاق نیست؟!

در خانه فکر زلزله ای پرسه می زند

حتما میان این همه آجر وفاق نیست

چیزی شنیده است که هی زرد می شود

این التهاب ِ باغچه از اشتیاق نیست

طوری نشسته اند درختان ِ روبرو

انگار در قبیله ی آنها نفاق نیست

آه ای چنار ِ پیر ! در این خانه سر مکش

از شاخه های طایفه ات در اجاق نیست

یا ریشه هایتان یله در خون قرن هاست

یا نسبتی میان ِ درخت و چماق نیست

باید کمی برای خودم زندگی کنم

فردا هوای حوصله بر این سیاق نیست

با روزهای سرد زمستان چه می کند

این خانه ای که بر سر ِ او چتر طاق نیست

با کفش های خسته ی خود راه می روم

تا جاده ای که آخر ِ آن باتلاق نیست

باید برای خود بنویسم چه کرده ام

تکرار ِ تلخ ِ خاطره یک کار شاق نیست

حالا تو هی مقابل من قیل و قال کن

این شعر جای قافیه ای چون کلاغ نیست

خبر اول:

نشر افراز

پس از چاپ کتاب در زمینه های مختلف

بر آن شده است تا آثار پیشگامان غزل در دهه ی هفتاد را به چاپ برساند

یکی از معیارهای اصلی گزینش این شاعران مستقل بودن آنان است

شاعرانی که برای تثبیت خود به فوت و فن های خاص متوسل نشده اند

و شهرت آنان به سبب حمایتهای متنوع نمی باشد

از این رو میتوان غزلسرایان  این دوره را "شاعران مستقل " نیز خطاب کرد

از کسانی که تا به حال حضورشان در این مجموعه حتمی ست، می شود افراد زیر را نام برد

صالح سجادی، بابک دولتی، سید مهدی موسوی، علیرضا آشوری،  مهرداد نصرتی، محمد رضا رستم بیگلو، سیده زهرا بصارتی، مهدی چناری، محمد علی رضا زاده ، مجید معارف وند و نبراس میر رکنی

خبر دوم:

دوست شاعرم پوریا سوری مدتی ست که با نشریه ی فرهیختگان همکاری می کند

او در این روزنامه  صفحه ای ادبی دایر کرده که شنبه ها روی پیشخوان است

بی شک آنگونه که از پوریا سوری توقع می رود این صفحه ، صفحه ای متفاوت خواهد بود

تاریخ ِ کوهستان به دست ِ سنگهایش بود

فتح ِ تمام ِ قله ها از ننگهایش بود

درویش ، پای کوه از دیوانگی می زد

انگار کوه از دسته ی دلتنگهایش بود

تنبور ِ درویش از شکست و ریختن می گفت

پژواک؛ نوعی پاسخ ِ آهنگهایش بود

یک مرد ، همچون سنگها بر کوه چسبیده ست

مردی که ایامی زمان در چنگهایش بود

سربازِ ساسانی سرش را بر نمی گرداند

سرباز ِ ساسانی به فکر جنگهایش بود

از پیش ِ کوهستان دوباره گله رد می شد

در آخر ِ خط ، پیرها و لنگهایش بود

در گوسفندان اتفاقی رخ نخواهد داد

زیبایی ِ گله صدای زنگهایش بود

خورشید از یکرنگی ِ صخره گذر می کرد

خورشید ِ آواره ٬ دچارِ رنگهایش بود

در متن ِ شب ، اندیشه ای سنگی ترک برداشت

اندوه ِ کوهستان سقوط ِ سنگهایش بود

یک دختر

اثر: ازراپاوند

ترجمه: مریم صفرزاده

درخت وارد دستهایم شد،

شیره اش در بازوانم بالا رفت

درخت، وارونه در سینه ام قد کشیده است

و شاخ هاش به سان بازوها از وجودم بیرون زده

درخت تو هستی،

خزه تو هستی،

تو بنفشه هایی با نسیمی که بر آنها می گذرد

تو کودکی ، کودکی سرمست

و اینها به تمامی در چشمهای جهان احمقانه است

این روزها خورشید را تاریک می بینم

و مرگ را چون اتفاقی نیک می بینم

چندی ست کابوسم درختانی ست افتاده

و زیستن را شاخه ای باریک می بینم

در جان ِ اشیا زندگی و مرگ را با هم

یک جمع ِ غیر قابل تفکیک می بینم

گندیدگی را در تن ِ یک میوه ی تازه

پوسیدگی را در لباسی شیک می بینم

من مرگ را هنگام ِ نقاشی ِ یک کودک

در رنگهای تند ِ یک ماژیک می بینم

این روزها من مرگ را مثل سلاحی گرم

بر گردن ام آماده ی شلیک می بینم

حس میکنم از ترس ِ مردن زنده می مانم

این روزها من مرگ را نزدیک می بینم

چقدر خاک کنم نعش یاس هایم را

و روی هم بگذارم هراس هایم را

به غیر باخت ، قماری چنین نخواهد داشت

از آن نخست بریدند آس هایم را

زمین سوخته ام مانده است بی برکت

به جای نان نخریدند داس هایم را

بگو چه شد که خودم را دوباره گم کردم؟!

بگو چقدر بگردم لباس هایم را ؟

وزید بادی و روح مرا به غارت برد

نمی شنید کسی التماس هایم را

نمی شود که از آن زخم کهنه دم بزنم

شنود می کند این شب ، تماس هایم را

دلم خوش است به یک احتمال دور از دست

ز من اگر که نگیرند طاس هایم را

نمونه سوالات تاریخ ادبیات2

ادبيات فارسي (1) – سال اول متوسطه